Misją Warszawskiego Centrum Opieki Medycznej "KOPERNIK" Sp. z o.o. jest niesienie pomocy wszystkim potrzebującym dzieciom. Dążymy do tego wykorzystując całą naszą wiedzę, doświadczenie i życzliwość personelu. Staramy się zapewnić pacjentom najwyższej jakości usługi medyczne, poczucie bezpieczeństwa oraz jak najkrótszy pobyt w szpitalu.

Warszawski Centrum Opieki Medycznej "KOPERNIK" Sp. z o.o. mieści się w samym Centrum Warszawy u zbiegu ulic Mikołaja Kopernika, Świętokrzyskiej i Nowego Światu. Jest pierwszym szpitalem dziecięcym, jaki powstał na ziemiach polskich, działającym nieprzerwanie od roku 1869. Powstał dzięki staraniom dr Antoniego Sikorskiego (założyciela i pierwszego dyrektora), hrabiny Aleksandry Potockiej, Gabrieli Wrotnowskiej, Leopolda Kronenberga, Jana Blocha.

Historia Szpitala:

W Królestwie Polskim w wyniku rozbiorów sytuacja całego szpitalnictwa była bardzo niekorzystna, a opieka nad chorującymi dziećmi niezadowalająca, dlatego też inicjatywa dr Antoniego Sikorskiego, który zaproponował utworzenie szpitala dziecięcego, spotkała się z ogromnym poparciem, zarówno elit intelektualnych jak i finansowych Warszawy. Pomimo długotrwałych zabiegów u przedstawicieli władz zaborczych, uzyskano jedynie pozwolenie na utworzenie „Zakładu prywatnej lecznicy dla dzieci dr A. Sikorskiego" utrzymywanego z własnych funduszy. Lecznica dr Sikorskiego - pierwszy Szpital dziecięcy w Królestwie Kongresowym, zaczęła przyjmować pacjentów już jesienią 1869 roku w wynajętych pomieszczeniach przy ul. Solnej 4. W szpitalu działał oddział wewnętrzny, ospowy, odrowy, okulistyczny, chirurgiczny oraz ambulatorium. Posiadał też własną aptekę. Przyjmowano chore dzieci od 1 do 10 roku życia, bez względu na status społeczny i wyznanie rodziców. Ideą działalności szpitala było niesienie pomocy najuboższej ludności Warszawy. Utrzymanie pracy szpitala było możliwe tylko dzięki hojności ofiarodawców. Opiekę pielęgniarską sprawowały Szarytki, zwane siostrami miłosierdzia. W zamian za pomoc, szpital zapewniał im mieszkanie i utrzymanie. Siostry miłosierdzia pełniły obowiązki bez przerwy, aż do grudnia 1961 roku, kiedy to decyzją władz państwowych zmuszone zostały do jego opuszczenia.

W 1873 roku, zmieniono nazwę i statut. Lecznicę przemianowano na ,,Warszawski Szpital dla Dzieci”. Członkami zarządu szpitala zostali: Aleksandra Hrabina Potocka, Gabriela Wrotnowska, Stanisław Hrabia Ostrowski. Ludwik Kolnarski, i dr Antoni Sikorski (prezes zarządu). Zarząd wspierany finansowo przez Hrabinę Potocką zakupił działkę przy ulicy Aleksandrii (obecnie M. Kopernika). Dzięki ofiarności i pomocy mieszkańców Warszawy wybudowano i wyposażono nowy budynek. Od początku swojego istnienia Szpital przy ulicy Kopernika działał dzięki ofiarności warszawiaków. Hojni dobroczyńcy wykupywali tzw. łóżka wieczyste, czyli sponsorowali leczenie pacjentów leżących na konkretnym łóżku. W dniu 18 listopada 1875 roku Warszawski Szpital dla Dzieci przyjął pierwszych pacjentów w nowym budynku. Szpital rozwijał się wychodząc naprzeciw potrzebom mieszkańców. W roku 1884 wybudowano pawilon chorób zakaźnych z oddziałami – płoniczym i ospowym. W 1887 roku w szpitalu było już 129 łóżek na 7 oddziałach: internistycznym, chirurgicznym, okulistycznym i czterech oddziałach zakaźnych (kokluszowym, ospowym, odrowym i płoniczym). Dumą szpitala była nowoczesna jak na ówczesne czasy sala operacyjna oddana do użytku w 1888 roku. W pierwszym roku działalności przeprowadzono w niej 156 operacji.

Kolejne lata to okres I wojny światowej i kryzysu. Ogromna bieda i niedostatek finansowy utrudniały pracę szpitala, jednakże z zawieruchy wojennej szpital wyszedł z nienaruszonym stanem budynków i mienia ruchomego. Dopiero w 1933 roku szpital uzyskał nowe podstawy finansowe i nowy statut, według którego stał się własnością fundacji i korzystał z jej majątku. Rozbudowano i wyremontowano wszystkie oddziały, uruchomiono kuchnię mleczną, w której przygotowywano posiłki dla niemowląt i otworzono 16 łóżkowy oddział dla niemowląt. Ogółem w szpitalu znajdowało się 200 łóżek. Kolejną innowacją było wprowadzenie kart wypisowych. W 1934 roku dyrektorem szpitala został dr Remigiusz Stankiewicz wybitny pediatra i organizator, stanowisko ordynatora w oddziale chirurgii powierzono dr Janowi Zaorskiemu. Do II wojny światowej w szpitalu na ul. Kopernika pracowali tak wybitni lekarze jak: dr Jan Zaorski, dr Tadeusz Chrapowicki, dr Tadeusz Hroboni, dr Zbigniew Tabeński czy dr Jan Eustachy Kossakowski, ojciec nowoczesnej chirurgii dziecięcej w Polsce. W szpitalu prowadzona była też działalność naukowo - dydaktyczna, m.in. zajęcia z zakresu chorób dzieci dla studentów IV i V roku wydziału lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego.

W trakcie II wojny światowej Szpital działał mimo dużych trudności. Nie zrezygnowano ze szkolenia studentów na tajnych kompletach, którymi kierował dr Remigiusz Stankiewicz. W okresie Powstania Warszawskiego Szpital pełnił obowiązki szpitala powstańczego, którego komendantem był dr Zbigniew Tabeński.  24 września 1944 roku władze niemieckie zarządziły ewakuację szpitala. W wyniku działań wojennych zabudowania uległy zniszczeniu, ocalał tylko budynek główny.

Po wojnie Szpital wznowił działalność już 20 listopada 1945 roku, jako Miejski Szpital Dziecięcy nr 1 w Warszawie. Jako pierwszy rozpoczął działalność Oddział Chirurgiczny, stopniowo uruchamiano kolejne oddziały. W 1958 roku dyrektorem szpitala został dr Wacław Gąsecki. W szpitalu prowadzono również działalność naukowo - dydaktyczną. W oddziale pediatrycznym odbywały się zajęcia ze studentami III roku Akademii Medycznej, oraz egzaminy specjalizacyjne. W oddziale chirurgicznym prowadzono szkolenia dla pediatrów, chirurgów ogólnych i ortopedów na I i II stopień specjalizacji. Publikowano liczne prace naukowe. W latach 70. przebudowano sale chorych i zaplecze sanitarne zgodnie ze współczesnymi wymogami, przeprowadzono modernizację sal operacyjnych i wymianę sprzętu chirurgicznego zgodnie z nowymi wymogami leczenia, zlikwidowano stare zabytkowe piece kaflowe. Szpital przeżywał okres największego rozkwitu. Działał oddział chirurgiczny, niemowlęcy, pediatryczny, nefrologiczny, laryngologiczny i liczne poradnie. W latach 1957 - 1980 funkcję ordynatora oddziału chirurgicznego pełnił profesor Mieczysław Marian Koszla uważany za jednego z twórców Traumatologii dziecięcej. Opublikował on 270 prac naukowych, głównie z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii. Napisał między innymi książkę pt. „Złamania i zwichnięcia u dzieci”, która była pierwszym polskim podręcznikiem omawiającym całościowe rozpoznanie i leczenie. W 1971 roku rozwórka Koszli (aparat do leczenia wrodzonej dysplazji stawów biodrowych u dzieci) został zarejestrowany w urzędzie patentowym. W powojenną historię szpitala wpisali się również profesorowie: Jan Ambros, Jan Nielubowicz, Teresa Wyszyńska.

W 1985 r. Miejski Szpital dla Dzieci Nr 1 zmienił nazwę na Wojewódzki Szpital Dziecięcy, a w roku 1998 na Wojewódzki Szpital Dziecięcy Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej, którego dyrektorem była Teresa Wygnańska – Klucz, zastąpując na tym stanowisku Janusza Daszkę.

Od 19 września 2001 r. jednostka funkcjonuje pod nazwą Warszawski Szpital dla Dzieci SPZOZ, którą zarządzał od 2000 r. do 2007r. roku Dyrektor Tadeusz Bokwa. W roku 2006 rozpoczęto budowę budynku B-3, która z uwagi na brak środków finansowych została przerwana. W latach 2007-2008 jednostką kierowała Pani Maria Subda – Tauchman. W roku 2009 na stanowisko dyrektora zostaje powołana Pani mgr Izabela Marcewicz – Jendrysik i pełni tą funkcję do dnia dzisiejszego. Organem nadrzędnym jednostki jest Prezydent m.st. Warszawy. Dzięki staraniom Pani Dyrektor, w lipcu 2011 roku zostaje wykończony budynek B-3, w którym rozpoczyna działalność Ośrodek Dziennej Rehabilitacji Narządu Ruchu. W Ośrodku zlokalizowano pomieszczenia umożliwiające świadczenie usług dla dzieci i młodzieży w zakresie rehabilitacji ortopedycznej. Na powierzchni 780m2 znajdują się gabinety lekarskie, kinezyterapia, fizykoterapia, hydroterapia, recepcja, przebieralnie dla pacjentów, szatnie dla personelu, sanitariaty przystosowane dla dzieci oraz osób niepełnosprawnych oraz archiwum zakładowe. W styczniu 2012 roku uruchomiono zmodernizowaną Przychodnię i Oddział Pediatryczny w budynku B-2. Na I i II piętrze budynku został ulokowany Oddział Pediatryczny, który dotychczas funkcjonował w zabytkowym budynku A. Parter budynku przeznaczony został na potrzeby Przychodni Przyszpitalnej z Pracownią Urodynamiki, Pracownią Endoskopii, Zespołem Lekarsko- Zabiegowym Poradni Chirurgicznej, gabinetami lekarskimi, pokojem wypoczynkowym pacjentów i rejestracją. Pilną potrzebą Warszawskiego Szpitala dla Dzieci było znalezienie nowych pomieszczeń dla Bloku Operacyjnego, funkcjonującego w zabytkowym budynku A, oraz dla Izby Przyjęć, zlokalizowanej w wynajmowanych pomieszczeniach budynku Polskiej Akademii Nauk. Rozwiązaniem tego problemu była budowa nowego pawilonu, który skupiałby funkcje diagnostyczno – zabiegowe. Budowę nowego budynku C rozpoczęto w 2013 roku a ukończono w maju 2015 roku. Nowy budynek połączony z istniejącym zabytkowym budynkiem A ma powierzchnię użytkową 1,5 tyś m2. Zostały zlokalizowane w nim na poziomie -1 dwie wyposażone   w najnowocześniejszy sprzęt sale operacyjne z zapleczem oraz sala przygotowania do zabiegów na cztery łóżka. Pozostałe poziomy to Izba Przyjęć, Ośrodek Dziennej Rehabilitacji Neurologicznej, Dział Farmacji oraz Pracownie Diagnostyczne. W połowie 2015 roku rozpoczęła się modernizacja zabytkowej części Szpitala - Budynku A. W zmodernizowanych pomieszczeniach funkcjonować będzie Oddział Chirurgii i Ortopedii oraz Administracja Szpitala.

Odziały szpitalne:

• Odział pediatryczny
• Odział chirurgii i ortopedii
• Odział anestezjologii dla dzieci
• Zakład endoskopii otolaryngologicznej
• Ośrodek dziennej rehabilitacji narządu ruchu
• Odział dziennej rehabilitacji neurologicznej