Dom Zdrowia - W 1941 roku Wydział Opieki i Zdrowia miasta Warszawy zorganiował Dom Zdrowia dla dzieci chorych na gruźlicę kości i stawów. Na jego siedzibę przeznaczono drewniany, pensjonatowy budynek o nazwie Palladium, który przekształcony został w 100-łóżkowy oddział szpitalny ze skromnym traktem operacyjnym. Od maja 1941 roku przez całą okupację i kilka pierwszych miesięcy po zakończeniu wojny kierował nim poznański ortopeda dr med. Józef Wolszczan. Dzięki niemu Dom Zdrowia stał się typowym sanatorium zabiegowym, w którym oprócz leczenia zachowawczego stosowano leczenie operacyjne gruźlicy kostno-stawowej. Po wojnie sanatorium kierował dr Stanisław Oracz. W roku 1950 dyrektorem Palladium został chirurg Eustachy Słobodzian.

Wioska Szwajcarska – Don Suisse. W roku 1946 przy ul. Reymonta, naprzeciwko budynku Palladium, powstała Wioska Szwajcarska Don Suisse – dar Szwajcarskiego Czerwonego Krzyża dla dzieci ofiar wojny. Był to kompleks niskich drewnianych baraków, w których na trzymiesięcznych turnusach wypoczynkowych, organizowanych po hasłem „Po radość i zdrowie”, wypoczywały dzieci z uboższych rodzin. W czerwcu 1948 roku Wioska Szwajcarska została przekazana Wydziałowi Zdrowia m. Warszawy, który przeznaczył ją na prewentorium dla dzieci chorych na gruźlicę. Dyrektorem prewentorium został dr Stanisław Olpiński.

Sanatorium imienia Janka Krasickiego. W roku 1950 Wioska Szwajcarska przeszła pod zarząd Powiatowego Zespołu Sanatoriów Przeciwgruźliczych w Otwocku, który przeprofilował ją na sanatorium dla dzieci z gruźlicą węzłowo-płucną. Pod koniec 1951 roku w Zespole zapadła decyzja o przeznaczeniu Wioski na leczenie dzieci z gruźlicą kostno-stawową i połączenia z Palladium. Powstała nowa duża jednostka, której nadano nazwę Sanatorium gruźlicy kostno-stawowej imienia Janka Krasickiego. W roku 1952 dyrektorem sanatorium została dr Irena Majewska-Szulc. Cztery lata później, w roku 1955, dyrekcja uzyskała na potrzeby młodych pacjentów nowy obiekt – przedwojenny dom dla sierot wojskowych. W tym czasie nastąpiła też zmiana na stanowisku dyrektora Sanatorium, objęła je dr Romana Matyjasek. Zniszczony budynek Palladium nie spełniał już standardów szpitalnych, a skromny trakt operacyjny nie mógł sprostać potrzebom. Dyrekcja podjęła więc starania o pozyskanie nowego obiektu. Przy poparciu Zarządu Zespołu Sanatoriów udało się uzyskać obszerną willę w pobliżu Anielina, będąca domem wypoczynkowym Komitetu Centralnego PZPR, popularnie zwaną Bermanówką. W budynku tym powstał oddział liczący 60 łóżek, do którego w roku 1957 przeniesiono pacjentów Palladium. W tym samym roku, dzięki przychylności dyrekcji Sanatorium im. Feliksa Dzierżyńskiego, powstał w nim wydzielony oddział operacyjny wyłącznie na potrzeby Wioski Szwajcarskiej. Umożliwiło to zlikwidowanie sanatorium w prowizorycznym, jak na potrzeby służby zdrowia, budynku. Po 17 latach Palladium zakończyło swój żywot jako zakład leczniczy, zostało natomiast wykorzystane częściowo na mieszkania dla pielęgniarek. W tamtym okresie zmianie uległa sytuacja epidemiologiczna, zmalała zachorowalność na gruźlicę dziecięcą, a wzrosła wśród osób dorosłych. Dzięki staraniom Departamentu do Walki z Gruźlicą Ministerstwa Zdrowia, Instytut Gruźlicy – przy aktywnym udziale dyrekcji sanatorium – otrzymał w 1958 budynki w Świdrze i przeznaczył je na 180-łóżkowy oddział dla dorosłych z własnym traktem operacyjnym. Sanatorium osiągnęło w ten sposób poziom 930 łóżek i zajęło się leczeniem pacjentów ze wszystkich grup wiekowych. Mimo uzyskania kilku nowych obiektów, warunki pracy sanatorium były bardzo trudne ze względu na odległość między obiektami, która wynosiła ponad 8 km, brak zaplecza szpitalnego w poszczególnych budynkach, nieprzystosowanie Wioski do potrzeb chorych z ograniczoną możliwością poruszania się oraz zagrożenie pożarowe drewnianych budynków. Już wcześniejsze dyrekcje zabiegały o budowę nowego gmachu sanatorium. Sprawa nabrała realnych kształtów, gdy z inicjatywy konsultanta ds. gruźlicy kostno-stawowej, doc. dr. Stefana Malawskiego, Rada Naukowa Instytutu Gruźlicy skierowała do naczelnika Wydziału do Walki z Gruźlicą, dr Mieczysława Juchniewicza wniosek o jego budowę. Wniosek ten został zaakceptowany przez Ministerstwo Zdrowia i prace przy budowie ruszyły w 1959 roku. W tym czasie Sanatorium miało już nowego dyrektora, był nim od czerwca 1958 roku dr med. Jerzy Sowiński, wyłoniony w drodze konkursu. Dr Sowiński pełnił funkcję dyrektora do lipca 1965 roku poszerzając i ukierunkowując leczenie operacyjne gruźlicy kostno-stawowej. Efektem tych działań były lepsze wyniki leczenia i skrócenie jego czasu. Po rezygnacji dr. Sowińskiego dyrektorem Sanatorium został dr Leszek Czaykowski, który pełnił tę funkcję do marca 1968 roku. Na nową siedzibę czekano kilka lat, w końcu 1965 roku do części nowego budynku przeniesiono pacjentów z Wioski Szwajcarskiej. W następnym roku dołączyli do nich chorzy z Anielina i Bermanówki, w końcu zaś roku 1968 – oddziały ze Świdra i trakt operacyjny z Sanatorium im. Dzierżyńskiego, który umieszczono w drugim pawilonie nowego budynku. W ten sposób, po wielu latach, chorzy ze wszystkich pawilonów Sanatorium znaleźli się w jednym budynku, chociaż budowa obiektu trwała dalej. Roboty kontynuowano w wysokim sześciopiętrowym budynku, w którym znalazły się m.in. dwa obejścia operacyjne, laboratorium, pracownia rentgenowska, pomieszczenia rehabilitacyjne i biblioteka. Roboty budowlane w Sanatorium zakończyły się w 1971 roku, kiedy oddano do użytku salę teatralną i dydaktyczną. W międzyczasie, w roku 1968, ze stanowiska dyrektora został odwołany dr Leszek Czaykowski, w wyniku konkursu objął je doc. dr med. Stefan Malawski. Za dyrekcji doc. dr med. Stefana Malawskiego i pod jego ścisłym nadzorem dobiegła końca budowa Sanatorium i nowa jego organizacja. Na dalszy rozwój Sanatorium miały wpływ dwa czynniki: pierwszy to rozszerzenie wskazania do operacyjnego leczenia gruźlicy kostno-stawowej, które znacznie skraca czas pobytu w sanatorium, drugi – szybko zmniejszająca się chorobowość u dzieci i malejąca chorobowość u dorosłych. W tej sytuacji przeprofilowano placówkę, powiększając do liczby 400 łóżka dla dorosłych i zmniejszając do 300 dla dzieci. Jednak i to nie zapewniło pełnego obłożenia łóżek dziecięcych. W tej sytuacji Wojewódzki Wydział Zdrowia, pismem z dnia 11 grudnia 1969 roku, polecił utworzenie wojewódzkiego oddziału rehabilitacyjnego liczącego początkowo 50 łóżek i wkrótce potem powiększonego do 150 łóżek, obejmującego dwa pawilony: jeden dla mężczyzn i drugi dla kobiet. W końcu 1972 roku Dyrekcja Sanatorium wystąpiła z wnioskiem do Wojewódzkiego Wydziału Zdrowia o utworzenie wojewódzkiego oddziału ortopedii dla dzieci. Oddział taki, liczący 60 łóżek, powstał w 1973 roku.

Wojewódzki Zespół Traumatologii, Ortopedii i Rehabilitacji. W dniu 11 września 1973 roku Uchwałą Nr 119/1025/73 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Warszawie Sanatorium im. Janka Krasickiego zostało przekształcone w Wojewódzki Zespół Traumatologii, Ortopedii i Rehabilitacji w Otwocku. Równocześnie zlikwidowano wojewódzki oddział ortopedii, który mieścił się w Szpitalu Czerniakowskim w Warszawie. W nowym zespole 500 łóżek przeznaczono dla traumatologii, ortopedii i rehabilitacji a 150 – dla gruźlicy kostno-stawowej. Prof. Stefana Malawskiego mianowano na stanowisko wicedyrektora ds. gruźlicy kostno-stawowej. W związku z nowymi zadaniami nastąpiła reorganizacja całego Szpitala. W miejsce oddziału ortopedii dziecięcej stworzono oddział urazowo-ortopedyczny dla dzieci, oddział ortopedyczny dla dorosłych, trzy oddziały dla chorych z urazami narządu ruchu, później przeprofilowało jeszcze dawny oddział rehabilitacyjny na urazowy – w ten sposób powstały cztery oddziały urazowo-ortopedyczne, utworzono oddział septyczny i pozostawiono też oddział rehabilitacyjny. Na potrzeby pacjentów z gruźlicą kostno-stawową powstały cztery oddziały: jeden dla dzieci, dwa – dla dorosłych i jeden dla chorych przetokowych septycznych. W związku z wygasającą epidemią gruźlicy szkieletowej, oddziały gruźlicy kostno-stawowej zaczęły zapełniać się chorymi ortopedycznymi o etiologii niegruźliczej narządu ruchu, takimi jak: nowotwory, zmiany zapalne i zwyrodnieniowe, wady wrodzone i cywilizacyjne schorzenia kręgosłupa. W końcu lat siedemdziesiątych dla pacjentów z gruźlicą kostno-stawową wystarczał jeden oddział.

Kliniczny Szpital Zespolony CMKP. Po 21 miesiącach, w związku ze zmianą podziału administracyjnego kraju, Wojewódzki Zespół Traumatologii, Ortopedii i Rehabilitacji stracił przynależność administracyjną. W dniu 12 czerwca 1975 roku, zarządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej (Dz. Urz. Min. Zdr. i Op. Społ. Nr 13 poz. 41) został przekazany Centrum Medycznemu Kształcenia Podyplomowego i stał się Klinicznym Szpitalem Zespolonym CMKP im. Janka Krasickiego w Otwocku. W styczniu 1981 roku dyrekcja CMKP powołała, w miejsce dawnych oddziałów gruźliczych, Klinikę Ortopedii. Jej kierownikiem został prof. Stefan Malawski. Stanowisko to pełnił od 30 września 1991 roku. Następczynią prof. Malawskiego została prof. dr hab. Alicja Kiepurska-Branicka, która kierowała Kliniką do 30 września 1997 roku. Jej działalność była kontynuacją kierunku lat poprzednich, w którym miała wybitny udział. W dniu 1 października 1992 roku powstała Klinika Traumatologii Narządu Ruchu, której kierownikiem został doc. dr Jan Orłowski. Początkowo składała się ona z dwóch oddziałów, później dołączono jeszcze dwa kolejne oddziały urazowe. Ich profil kształtował się następująco: oddział traumatologii ogólnej, oddział urazów kończyny górnej, oddział uszkodzeń kolana i chirurgii artroskopowej, oddział uszkodzeń i patologii miednicy. Po przejściu, z końcem września 2006 roku, na emeryturę prof. Jana Orłowskiego kierownikiem kliniki został dr hab. med. Stanisław Pomianowski. Kierownikiem Kliniki Ortopedii, po odejściu na emeryturę prof. Kiepurskiej, został prof. dr hab. med. Kazimierz Rąpała, który objął to stanowisko na początku października 1997 roku. Za jego kadencji nastąpiła zmiana w strukturze Kliniki, która powiększyła się do 6 oddziałów. W miejsce dwóch oddziałów dawnej Kliniki IX i X, do których przeniesiono rehabilitację, przydzielono Klinice oddział I ortopedii dziecięcej, oddział II ortopedii dorosłych, oddział VI zapaleń narządów ruchu, oddział XI gruźlicy kostno-stawowej, oddział XII chirurgii kręgosłupa i z początkiem następnego roku – oddział uszkodzeń patologii miednicy. Po tych zmianach organizacyjnych Klinika liczyła 156 łóżek. Zmianom organizacyjnym Szpitala towarzyszyły zmiany na stanowiskach dyrektorów. Po powstaniu Wojewódzkiego Zespołu Chirurgii Urazowej, Ortopedii i Rehabilitacji pierwszym dyrektorem został mianowany dr hab. Bogolub Sotirow. Funkcję tę pełnił do 13 października 1976 roku i tego dnia został pozbawiony stanowiska przez dyrektora CMKP w bliżej nieokreślonych okolicznościach. Po nim na stanowisko dyrektora mianowano lek. Mirosława Borkowskiego, który urzędował do 1 lutego 1981 roku. Następcą Mirosława Borkowskiego została – pracująca wcześniej jako anestezjolog naszego Szpitala – Barbara Gollerowa, która urzędowała od lipca 1981 do 1 stycznia 1986 roku. Następnie dyrektorem został dr hab. med. Jan Orłowski, ordynator II oddziału urazowego, funkcję tę pełnił przez 11 miesięcy do kwietnia 1987 roku. Kolejnym mianowanym dyrektorem był lek. Ryszard Pokrowski, który piastował to stanowisko przez 13 miesięcy, tj. do sierpnia 1988 roku. Następnym dyrektorem mianowanym został lek. Władysław Pasławski, który urzędował od września 1988 roku do czasu osiągnięcia wieku emerytalnego w marcu 1995 roku. Wszyscy wymienieni dyrektorzy pełnili swoje funkcje raczej w sposób bierny, nie idąc naprzeciw potrzebom szpitala, zarówno w zakresie organizacyjnym, jak i modernizacyjnym. Pierwszym dyrektorem wyłonionym w drodze konkursu został lek. Marek Rzączyński, który objął stanowisko w dniu 1 czerwca 1995 roku i pełnił je do lipca 2000 roku. W rozpisanym, nowym konkursie zwyciężył długoletni pracownik naszego szpitala adiunkt Kliniki Ortopedii dr n. med. Wojciech Zasacki. Stanowisko objął w lipcu 2000 roku i piastował je do końca kwietnia 2007 roku. Nowym dyrektorem Szpitala od dnia 30 kwietnia 2007 roku został dr n. med. Mieczysław Błaszczyk. Kolejnym ważnym wydarzeniem w historii SPSK im. prof. Adama Grucy był podział Kliniki Ortopedii po przejściu na emeryturę, na początku września 2007 roku, ostatniego jej kierownika, prof. Witolda Rąpały. Zarządzeniem dyrektora CMKP Klinika Ortopedii została podzielona na cztery samodzielne, niezależne kliniki, sprofilowane kierunkowo, które otrzymały nowe nazwy. Są to: 1. Klinika Ortopedii, Ortopedii i Traumatologii Dziecięcej obejmująca oddziały IA – dziecięcy i IB – dorosłych. Liczba łóżek 68; 2. Klinika Ortopedii, obejmująca oddziały II, VI, VII, XI i XII. Liczba łóżek 178; 3. Klinika Chirurgii Urazowej Narządu Ruchu i Ortopedii obejmująca oddziały III, IV, V i Pododdział XV. Liczba łóżek 103; 4. Klinika Ortopedii i Reumoortopedii, obejmująca oddział XIV. Liczba łóżek 26.

Zapewniamy naszym pacjentom w pełni profesjonalną opiekę medyczną od momentu przyjęcia do zakończenia procesu diagnozy, leczenia i rehabilitacji, w sposób gwarantujący najpełniejsze zaspokojenie ich potrzeb i oczekiwań z uwzględnieniem bezpieczeństwa pacjenta, oraz wymagań ochorny wewnetrznego i zewnetrznego środowiska.

Kliniki i odziały:

• Klinika Ortopedii, Ortopedii i Traumatologii Dziecięcej CMKP - Klinika składa się z dwóch oddziałów: Ortopedii i Traumatologii Dziecięcej (Ia) oraz Ortopedii Dorosłych (Ib). Jednym z wiodących tematów, którymi się zajmuje jest leczenie wad wrodzonych narządu ruchu. Jako jedyna klinika w Polsce przeprowadza rekonstrukcje kończyn za pomocą stabilizatorów z komputerowym wspomaganiem tego procesu. Na Oddziale Ortopedii i Traumatologii Dziecięcej leczeni są pacjenci z urazami i następstwami urazów, deformacjami porażennymi kończyn w przebiegu mózgowego porażenia dziecięcego, rozczepu kręgosłupa, artrogrypozy. Zajmuje się też wydłużeniami kończyn z korekcją w osi, zarówno w zmianach pourazowych, jak i pozapalnych oraz w przypadkach wad wrodzonych. Oddział pełni codzienny 24-godzinny ostry dyżur dla dzieci i młodzieży. Oddział Ortopedii Dorosłych zajmuje się leczeniem stawu biodrowego i kolanowego chirurgicznym – jako jeden z nielicznych w kraju – z jego zachowaniem oraz z zastosowaniem nowoczesnych technik – czyli endoprotezoplastyki. Leczeni są tu także pacjenci z deformacjami stóp, schorzeniami kręgosłupa, z nierównością kończyn oraz zaburzeniami osiowymi.
• Klinika Ortopedii CMKP - Klinika Ortopedii, największa w szpitalu, składa się z czterech oddziałów: Ortopedii Dorosłych z Pododdziałem Gruźlicy Kostno-Stawowej (II), Zapaleń Kości (VI), Uszkodzeń i Patologii Miednicy (VII). Oddział Ortopedii Dorosłych specjalizuje się w leczeniu patologii stawu biodrowego i kolanowego w zakresie protezoplastyk oraz zastosowaniem metod naturalnych – biologicznych, czyli z wykorzystaniem komórek macierzystych lub czynników wzrostu. Oddział Zapaleń Kości prowadzi leczenie powikłań infekcyjnych z zakresu ortopedii oraz traumatologii narządu ruchu. Zajmuje się przede wszystkim chorymi po wypadkach komunikacyjnych i obrażeniach wielonarządowych, powikłanych zapaleniem kości i ubytkami tkanek miękkich oraz brakiem zrostu kości. Oddział Uszkodzeń i Patologii Miednicy specjalizuje się w leczeniu obrażeń miednicy: złamań miednicy i panewki stawu biodrowego oraz kości krzyżowej. Rocznie wykonywane jest ponad 200 operacji miednic, co jest znamienne, biorąc pod uwagę średnią liczbę tego typu operacji wykonywanych w ośrodkach w Europie a nawet na świecie. Oprócz tzw. świeżych złamań miednicy i panewki stawu biodrowego, leczone operacyjnie są tu również złamania zastarzałe miednicy. Tego rodzaju zabiegi należą do najtrudniejszych w chirurgicznym leczeniu złamań.
• Klinika Chirurgii Urazowej Narządu Ruchu i Ortopedii CMKP - Jest to największa klinika chirurgii urazowo-ortopedycznej w kraju, składa się z 3 oddziałów pełniących naprzemiennie ostry dyżur urazowy. Zajmuje się leczeniem pacjentów ortopedycznych, głównie po urazach, którzy przyjeżdżają tu z całej Polski. Poza wykonywanymi na bieżąco zabiegami z zakresu chirurgii urazowej, Klinika specjalizuje się w leczeniu powikłań po zabiegach operacyjnych i leczeniu zachowawczym w innych ośrodkach w kraju m.in. stawów rzekomych, czyli braków zrostu. Wykorzystuje do tego nowoczesne metody osteosyntezy, przeszczepy kości i płytkowe czynniki wzrostu.W Klinice rutynowo wykonywane są również endoprotezoplastyki stawu biodrowego i kolanowego oraz małoinwazyjne zabiegi ortopedyczne - artroskopową rekonstrukcję więzadeł stawu kolanowego i artroskopowe leczenie stawu biodrowego i skokowo-goleniowego. Klinika specjalizuje się też w chirurgii stawu skokowo-goleniowego oraz pięty. Bardzo ważnym elementem w działalności Kliniki jest chirurgia kończyny górnej, w tym endoprotezoplastyka stawu ramiennego jak również artroskopowe operacje rekonstrukcyjne stawu ramiennego. Ponadto w Klinice leczone są operacyjnie przykurcze stawu łokciowego i wykonywane endoprotezoplastyki głowy kości promieniowej. Wszczepiana endoproteza jest dziełem lekarzy z tej Kliniki powstałym we współpracy z naukowcami z Politechniki Warszawskiej; posiada ona patent oraz certyfikat europejski, jest zakładana w Polsce i zagranicą. Implantowane są również endoprotezy totalne stawu łokciowego w przypadkach nieodwracalnych deformacji, zmian zwyrodnieniowych i reumatoidalnego zapalenia stawów. Klinika zajmuje się także chirurgią nadgarstka i ręki, w tym leczeniem małoinwazyjnym techniką artroskopową. Opisane powyżej metody leczenia stawu łokciowego i nadgarstka należą do procedur dość rzadko wykonywanych w Polsce.
• Klinika Ortopedii i Reumoortopedii CMKP - Klinika powstała 7 lat temu i jest najmłodszą i najmniejszą kliniką w SPSK im. Prof. Adama Grucy. W jej skład wchodzi Oddział Ortopedii i Reumoortopedii (XIV). Zajmuje się głównie endoprotezoplastyką stawu biodrowego i kolanowego począwszy od pierwotnych endoprotezoplastyk na trudnych rewizjach skończywszy. Pod względem naukowym zajmuje się przede wszystkim wprowadzaniem nowych preparatów kościozastępczych. Współpracuje z uczelniami krajowymi, m.in. z Politechniką Warszawską, gdzie prowadzi badania na temat uczuleń i poziomu metali powstałych po założeniu endoprotezy stawu kolanowego. Ponadto na oddziale, wchodzącym w skład Kliniki Ortopedii i Reumoortopedii, wykonywane są operacje korekcyjne stóp oraz operacje kończyn górnych szczególnie w reumatoidalnym zapaleniu stawów. Leczona jest tu także chirurgicznie choroba dyskowa kręgosłupa lędźwiowego.
• Klinika Rehabilitacji CMKP - Klinika Rehabilitacji składa się z oddziału VIII-A, VIII-B, Zakładu Rehabilitacji Leczniczej i Poradni Rehabilitacyjnej. W oddziale VIIIA prowadzimy rehabilitację ortopedyczną wczesną pourazową i pooperacyjną z zastosowaniem najnowszych osiągnięć technicznych i bazując na nowoczesnych metodach fizjoterapeutycznych. Klinika dysponuje Pracownią Analizy Ruchu, która posiada urządzenia do diagnostyki funkcjonalnej chodu, równowagi. W Klinice znajduje się kriokomora, egzoszkielet do reedukacji chodu, nowoczesne urządzenia do fizykoterapii (Salus, Diatermie, fala uderzeniowa, lasery, suche kąpiele CO2) oraz gabinet elektrofizjologii. Psycholodzy pracujący w Klinice prowadzą diagnostykę jakości życia, edukację zdrowotną; wykorzystują przy pracy z pacjentami techniki relaksacyjne. W Oddziale VIIIB prowadzimy rehabilitację w ramach prewencji ZUS (rehabilitację powypadkową). W strukturach Kliniki Rehabilitacji posiadamy Zakład Rehabilitacji Leczniczej z pracownia Fizjoterapii dla pacjentów ambulatoryjnych, dla których dysponujemy osobną bazą zabiegową. W Klinice Rehabilitacji CMKP w SPSK im. Prof. Adama Grucy w Otwocku prowadzimy wczesną rehabilitację powypadkową ZUS, dedykowaną pacjentom, którzy doznali urazu narządu ruchu. Rehabilitacja przeznaczona jest dla pacjentów czynnych zawodowo, ubezpieczonych w ZUS, którzy rokują odzyskanie zdolności do pracy i wymagają pilnej, wysokospecjalistycznej kompleksowej rehabilitacji.

W strukturach Poradni Specjalistycznej, działającej w Samodzielnym Publicznym Szpitalu Klinicznym im. Prof. Adama Grucy CMKP w Otwocku, funkcjonują:

• Poradnia Chirurgii Urazowo-Ortopedycznej dla Dorosłych
• Poradnia Chirurgii Urazowo-Ortopedycznej dla Dzieci.

W poradniach specjalistycznych przyjmujemy pacjentów:

• leczonych dotychczas w innych ośrodkach, którzy zgłaszają się po raz pierwszy na wizytę w naszej Poradni (dotyczy również pacjentów leczonych uprzednio w naszej Poradni z powodu innej jednostki chorobowej, a którzy obecnie wymagają leczenia innego schorzenia) - na podstawie skierowania z innej placówki medycznej
• hospitalizowanych wcześniej w SPSK im. prof. Adama Grucy CMKP - na podstawie skierowania z Oddziału SPSK im. prof. Adama Grucy CMKP
• przyjętych i zaopatrzonych ambulatoryjnie w ramach ostrego dyżuru SPSK im. Prof. Adama Grucy - na podstawie skierowania z Izby Przyjęć Ostrego Dyżuru SPSK im. prof. Adama Grucy CMKP.